เนะซอมีในญี่ปุ่นถูกรู้จักในสถานะนักเล่าเรื่องภาษาเปอร์เซียและมีอิทิพลในภูมิศาสตร์ภาษาเปอร์เซีย ปีที่ผ่านมาคณะจาก NHK ต้องการเดินทางมาอิหร่านเพื่อเข้ามาทำสารคดีที่ใช้ชื่อว่า ไลลาและมัจนูน แต่ด้วยวิกฤติโควิดจึงทำให้เลื่อนการเดินทางออกไป ในปัจจุบันผลงานของเนะซอมีถูกแปลเป็นภาษาญีปุ่น ตัวอย่างเช่น :

1. เรื่องราว ฮัฟต์เพยฆัร (เจ็ดร่าง) ราชินีทั้งเจ็ด แปล โดย Tsoneo Coroyanagi กรกฎาคม 1971 (Toyo Bonko 191)
2. Khosrow และ Shirin " แปล โดย Amiko Okada, Hibunsha, มิถุนายน 2520 (Toyo Bonko 310)
3. Lily and the Madman " แปลโดย Imiko Okada, Hibunsha, กุมภาพันธ์ 1981 (Toyo Bonko 394)

หรือ:

บทกวีเรื่องไลลาและมัจนูน ได้รับการแปลเป็นภาษาต่างๆ เช่น เยอรมัน ฝรั่งเศส อังกฤษ รัสเซีย และ อาร์เมเนีย ใน วรรณคดีอาร์เมเนีย ตามมุมมองของความคล้ายคลึงกันในเรื่องความรักที่ขัดกับประเพณีของสังคม ในบทกวี "Anoush" (1892) ที่เขียนโดย Johannes Tumanian ถูกนำมาเปรียบเทียบกับ วรรณคดีเรื่องไลลาและมัจนูน ใน วรรณคดีของชายเคิร์ด บทกวี Masnavi " เมะฮ์ฮัมและซีน " (ที่เผยในศตวรรษที่ 17) เขียนโดย Ahmad Khani ได้ถูกนำมาเปรียบกับไลลาและมัจนูนในเรื่องบรรยากาศของเรื่องราวที่เล่าในอิหร่าน

บทกวีของเนะซอมีถูกแปลเป็นภาษาต่าง ๆ มากมาย ตัวอย่างเช่น คัมเซะฮ์ที่แปลโดย รุสตัม อาลียุฟ ที่ถูกแปลและเผยแพร่เป็นภาษารัสเซีย

ใน ภาษาอูรดู เช่นกันก็มีบทกวีที่เขียนเลียนแบบเรื่องไลลาและมัจนูนซึ่งก็ได้รับอิทธิพลจากภาษาเปอร์เซียและการเล่าเรื่องแบบเปอร์เซียของไลลาและมัจนูนอีกด้วย

อิทธิพลของเนะซอมีต่อวรรณคดีตุรกี

กวีชาวตุรกีมีความหลงใหลในตัวเนะซอมีและผลงานของเขาเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะ Khamseh Masnavi ที่พวกเขาเชื่อมโยงประวัติศาสตร์ของ Masnavi ในวรรณคดีตุรกีกับ Nezami Masnavi เข้าด้วยกัน ซึ่งส่วนใหญ่ในช่วงร้อยปีที่ผ่านมาของตุรกีบทกวีได้รับการประพันธ์ขึ้นตามแบบหรือตอบสนอง การแปล และการตีความของ Khamseh Nezami [29]

นอกจากนี้ผลงานไลลาและมัจนูนของเนะซอมี ถูกแปลเป็น ภาษาตุรกี ใน วรรณคดีตุรกี บทกวีถูกเขียนขึ้นเลียนแบบเรื่องราวของไลลาและมัจนูนของเนะซอมี โดยยังรักษารูปแบบตามแบบฉบับของเนะซอมี Mohammad Fuzuli เป็นหนึ่งในกวีชาวตุรกีที่เขียน Masnavi ไลลาและมัจนูน Masnavi นี้เขียนขึ้นในปีฮิจเราะฮ์ที่ 942 และเชื่อกันว่า Masnavi นี้เขียนขึ้นภายใต้อิทธิพลของเนะซอมี แต่นักวิชาการชาวตุรกีชื่อ Nolan Tarlan อ้างว่า Fuzuli ไม่ได้รับอิทธิพลจากใครในการแต่งบทกวีนี้ และถือว่าบทกวีนี้เกิดจากพรสวรรค์และตัวตนของ Fuzuli เอง